En nu? Nu rust!

6 September 2020

Het is ZONdag, ook al schijnt ze niet.

Ze is even om een hoekje gaan kijken, toch regende het pas alweer en verwacht ik vandaag geen mooie nazomerdag.

En nu? Ga ik toch naar Anne? Ik denk er nog even over na. Eerst even lunchen en dan met m’n hoofd tussen m’n knieën nadenken, doe ik het of doe ik het niet?

Het liefst sla ik even over, zodat Anne gaat verlangen, dat ik kom. Kan dat nog? Werkt het wel zo diep bij Dementie/Alzheimer?

Gisteren voelde zo goed, zo zou ik het me blijven wensen. Egoïstisch ben ik dus wel, ik geef het toe.

Nu uren later, half vier, ben ik nog thuis. Het regent af en aan.

Ook de familie heeft zich niet aangemeld voor een bezoekje en ik wil hen niet storen.

Voor sommige onder hen is het weekend altijd druk, druk, druk.

Ik laat het er dus bij.

 

Moet hier nog zaken doen. Bedden verwisselen, Anne’s bed beneden moet naar hier, maar eerst moet deze dus verdwijnen.

Ik maak vast een begin en voor ik het weet, is deze dag voorbij.

Ik denk, dat ik ga zondigen en patat ga halen, na gedane arbeid is het heerlijk/eerlijk rusten en dan zondig ik maar al te graag.

Wie zondigt er mee?

FRAN