De tijd...

9 November 2020

De tijd gaat snel, gebruik ‘m wel. En dat deden we, Ilona, mijn hulp en ik. Ik ben dik tevreden met vandaag en toch zitten we nog maar op de helft.

Ilona is naar huis, neem ik aan en ik at m’n lunch. Soms eten we die samen, Ilona en ik, maar dan moet ik wel echt iets te bieden hebben.

Nog even en dan komt Ronald me halen en gaan we naar Pa-Anne. Zien hoe het er bijstaat. Iedere keer weer een verrassing, hoe we hem aantreffen.

Ronald kwam op de afgesproken tijd en samen ontmoetten we Pa-Anne. Dat was nog niet zo eenvoudig met hem een soort gesprek te beginnen, hij verstond mij niet.

Mijn stem is te zacht, dacht ik. Ronald verbeterde, dat m’n stem te hoog was en als ik harder sprak, m’n stem nog hoger werd. Het mondkapje brengt/biedt dan ook geen uitkomst.

Ik deed een poging met een diepe stem te praten, maar wat er niet is, komt ook niet, dus ... dat klonk meer op grommen.

Ik zag Ronald lachen en zelfs tot tranen toe. Moeilijk hoor. En arme Anne, hij legde ons uit, waar het aan lag en dat is waar, z’n gehoor lijdt onder z’n verkoudheid.

Laat het asjeblieft niet erger worden.

Anne had z’n horloge alweer geraadpleegd, hij wist dat het etenstijd was.

Gelukkig kwam Antoin hem al snel halen voor het eten en opnieuw had Anne er weer moeite mee, dat ik niet wil, dat ie bij de deur wil staan zwaaien.

Met z’n buurvrouwtje, een klein mensje, verdween hij naar de huiskamer en buiten zagen we hem alweer op z’n plekje zitten. Daar waar hij hoort, waar hij woont.

Toen we kwamen hing ie zo raar, dat we dachten, dat ie sliep en leidster Annemiek zei ook, dat het zo was. Echt, lieve mensen, hij verveelt zich. Zo moeilijk voor hem en voor mij. Hij is nooit een luie man geweest.

Bedankt Ronald, dat je zo begripvol was, ik zie je nog lachen en kan me dat goed voorstellen. Het was een rare vertoning.

FrAn