Even wat anders...

 22 November 2020

Even wat anders...

Vannacht over van alles en nog wat nagedacht. Toen kwam dit er uit.

Even een situatieschets:

Eens was ik jong en was onze oma, Ote Dirkje, bij ons in. Wij noemde haar Oate Durkje. Een ontzettend dikke, gezellige vrouw, maar wel bedlegerig.

Ik was jong en onstuimig. In die tijd draaide de film “Tea for two” van Doris Day. Raad eens wat, daar was ik geweest, samen met m’n vriendin Anneke. En dat was mooi.

Dit hoort nog even bij de inleiding.

Oate Durkje lag voor het raam op bed met zo’n enorme papegaai boven haar hoofd om nog enigszins te kunnen bewegen, zo’n hoog ziekenhuisbed.

Ik moest even op Oate passen, terwijl mijn moeder iets boven moest doen.

Ik probeerde haar te vermaken door liedjes van Doris Day te zingen en onderwijl op en van stoelen te dansen en te springen. Dat stond haar niet aan, ze zei er wat van in puur Leeuwardens. “Du must ophouwe, du bist toch niet kek wudden?”.

Dat liet ik me niet zeggen als puber en zong keihard door, verdween languit onder haar bed en liet haar op de maat van het liedje meedansen, doordat ik met m’n voeten haar optilde.

 Achteraf denk ik, toch wel een hele klus.

Ze woog ruim 100 kilo. Kan het me niet herinneren, het was leuk om te doen.

Oate Durkje schreeuwde het uit: “Keatsje, Keatsje, du must komme, dat kien is kek wudden”.

Ik hoorde m’n moeder zich snel verplaatsen en kwam hollend de kamer in. Inmiddels zat ik op een stoel met een boekje.

Ik hoor haar nog zeggen: “Du must ophouwe, dat ouwe mees so te pesten”.

Ote Dirkje is, ik meen, 82 jaar geworden en ik hield van haar.

XXX èFVé.