Desmond en de poes

  

31 Maart 2019

Het heeft lang geduurd, maar uiteindelijk is er toch een poes gekomen in huize v.d. Meulen-Takens!

Tot grote vreugde van zoon Desmond.

Een prachtige poes kruiste hun pad en aan de foto is te zien, dat en de poes en Desmond het goed hebben met elkaar, tot grote vreugde van oma Froukje.

XXX Oma Froukje

FRAN

Pannenkoeken eten

30 Maart 2019

Vandaag staat er iets leuks te gebeuren. We gaan met vrienden naar een pannenkoekenschip om daar gevieren pannenkoeken te eten.

De vrienden hadden dat nog van ons tegoed en dit kan Anne (hopelijk) nog net aan. Ronald brengt en haalt ons, dus geen moeilijkheden, ik heb er gewoonweg al kriebels van. Een kinderhand is gauw gevuld, zullen we maar zeggen.

Even een voorbeeld...., zo zijn er veel verschillende, ik verheug me er al op, kan niet wachten. En hieronder zie je het schip.

Onderin zit je dan, die kleine rondjes, ze hebben een naam, die ben ik even kwijt. Kombuis-nogwat? Of patrijspoort? Doorstrepen wat niet van toepassing is. Ik vraag het straks wel even.

Helemaal vergeten te vragen en het eten was uit de kunst. Wat hebben we gesmuld. Voor herhaling vatbaar, er moet even wat tijd overheen gaan. Luxe toetje na. Ik voel m’n buik, maar het voelt niet verkeerd.

Anne heeft het ook goed gered, maar dan wel een simpele pannenkoek met appel en rietsuiker. Het toetje met gele vla en ijs en slagroom. Ik ben trots op hem.

Voor vandaag is het genoeg, ik laat nog even een dikke boer en stop subiet.

Tot zover en niet verder...

FRAN

De reus en klein duimpje

29 Maart 2019

Even heel wat anders...

Van m’n nicht in Amerika kreeg ik zo’n prachtige foto. Daar gaat m’n verhaal over. Op de foto zie je een reus in vergelijking met dat kleine ventje, klein duimpje.

Een hele grote man, maar toch ook wel een man met een handicap. Zo goed, dat hij nog zo open met z’n oudste kleinzoon speelt op deze manier. Het knulletje heeft nog heel wat voor de boeg, wil hij die grote man benaderen. Zo’n prachtig gezicht. Zo fors en zo broos. De tegenstelling is zo groot.

Mijn nicht is getrouwd met de man op de foto. Hij had de pech, dat ie z’n been moest missen en daardoor is zijn en haar leven best erg veranderd. Vroeger een sterke man, een goede werker en dan ineens na veel hoop en toch een tegenvaller moest ie z’n been missen door een erfelijk iets.

Ik kan me die tijd nog zo goed herinneren. Dat we met de hele familie voor hem duimden, zelfs hebben gebeden, maar het mocht niet baten.

Het was erg wennen voor m’n nicht en haar man en dat zal nog wel zo zijn, maar het geluk kwam ook op hun pad. Er werd een kleinzoon geboren. Daar fleurt een mens van op. En wat voor één. Een schatje.

Deze kleinzoon kreeg zelfs nog een broertje en opa en oma passen geregeld op de ventjes. Op de foto is te zien, dat de grote vriendelijke reus (de titel van een kinderboek) klein duimpje het golven leert. Jong geleerd is oud gedaan. Ook is te zien, dat zo’n ventje het heel normaal vindt, dat opa maar één echt been heeft.

De foto bracht mij tranen in m’n ogen, wat een prachtig plaatje, die moest en zou ik delen, maar niet zonder de permissie van m’n geweldige sterke lieve nicht.

Dankjewel Yvonne...

Ik kon niet laten er nog een foto aan toe te voegen. De beide ventjes op een kleed gekregen van oma’s zus en kijk eens hoe blij de ventjes zijn en hoe mooi het kleed is. Wat een rijkdom.

Liefs van FRoukje en ANne, samengevoegd tot FRAN.

Donderdag de hele dag

28 Maart 2019

Donderdag, de hele dag.

Vanmorgen verliep hier alles in alle rust, al was ik behoorlijk op m’n hoede. Moet even wat tijd overheen gaan, dan is dit mens wel weer, waar ze moet zijn.

Rita kwam Anne wassen en verschonen. Jeetje, wat hadden we die in een tijd niet gezien. Ik kon niet stoppen met praten tegen en met haar. Wat hebben we haar gemist. Zo gezellig weer.

Ik had nog wat oude rommel voor haar. Dit klinkt héél oneerbiedig, maar oud is het wel, rommel? Misschien niet, anders had ik het niet zolang bewaard. Misschien kan ze er wat mee. Allemaal recepten. Rita is een keukenprinses, niet oneerbiedig bedoeld.

Anne zit er weer Prinsheerlijk bij, maar wel met een pufje (medicijn). Gisteravond ook al een dubbele portie. De nacht was prima en daar houd ik me aan vast.

Na gisteren begon de dag een stuk ontspannener. We gaan zo even wandelen. Ik heb het idee, dat  als Anne een beetje moe is, zijn slapen ook beter gaat, maar het is maar een idee. Soms zit ik er zo naast.

Ik haat ALZHEIMER en kan dat wel uitschreeuwen. Waar is mijn Anne gebleven, nu soms een wrak en ook wel een kind en....zelfs een boze man. Zou het wennen? Het zal wel moeten. Ik stroop m’n mouwen op en ga er weer voor.

Er zijn ook heel goede momenten, dagen zelfs, ik moet niet zeuren. Rita heeft ons beiden weer vrolijker gemaakt, dankje Rita.

Onze Fysio-therapeute is geweest. Heb allerlei dingen met haar overlegd, Anne zat erbij en zij heeft hem duidelijk gemaakt waarvoor ze kwam en dat was wel even nodig. Hij denkt, dat ze alleen maar met hem moet of wil lopen, terwijl ik dat ook kan doen.

Eigenlijk hunker ik naar een wandelingetje, maar dat doet even niet terzake. Anne heeft erg veel pijn aan z’n schouder en ook de andere schouder doet niet, wat ie moet doen.

Heerlijk, zo ze reageerde en van alles met hem deed en nu hoop ik maar, dat ie straks nog weet, dat ik het goed bedoel. Dat ik hem wil helpen en dat Doré niet komt voor zichzelf, maar voor hem om hem te helpen.

En nu plan ik een wandelingetje in.

Even leek het erop, dat Anne niet wilde, maar ik had ongelijk. We zijn alsnog gaan lopen en het voelde zo goed. Anne vond het koud, er was totaal geen wind. Ik voelde het niet, maar binnen is het lekker warm, dus komt alles weer goed.

We dronken nog een kopje thee met een koekje erbij en nu sluit ik dit verhaal af. Het voelt al beter dan vanmorgen, er zit vooruitgang in, ik durfde het niet meer te verwachten.

Met z’n fiets/zit/trap-geval mag ie ook met z’n armen trainen. Ik had het al zo bedacht, maar voor de zekerheid nog even met Doré overlegd en .... het is een goed idee. 5 minuten en misschien opbouwen, maar niks moet, alles mag.

FRAN