Woensdag

27 Maart 2019

Woensdag.....

Onze Greet is weer thuis van weggeweest, hyper de piep hoera!

 

 

De Australische vlag is me onbekend, ik schaam me diep...

Hier is ie dan toch, zo moeilijk was het niet. Waarom ook die vlag? Daar woont onze Greet, in Nederland woon ik en we komen beiden uit Friesland. Leuk gedacht? Greet beheert m’n blog, ik ben heel blij met haar. Kwijl kwijl !!!.

Dit voorstukje had ik gisteravond al geschreven. Vanmorgen liep het helemaal mis. Anne-lief was al vroeg aan het rondhangen en soms zelfs met veel lawaai. Ik liet ‘m begaan en zou later wel zien wat voor creativiteit hij had ondernomen.

Sta dezelfde tijd als anders op, zit ie al aan het ontbijt en is boos.

Mantelzorgen is een ondankbare klus, hier tenminste wel. Ik werd ook boos om de woorden die hij sprak. Zette alles klaar wat ie nodig had en zei: “Tot morgen” en verdween naar boven. Zucht nu even diep en zal m’n roep herzien.

Anne is ziek, Froukje !!! Ik ben een mens en ken soms even niet m’n grenzen.

Waarom ben ik geen robot, dan was het een stuk gemakkelijker. Nu zit ik hier met een snel kloppend hart m’n verhaal in te tikken en weet als geen ander, hij kan zich niet redden. Ik MOET er naartoe, ook al ben ik nu al moe. Het is niet anders. Pak jezelf bij je nekvel, trek je omhoog en ga met een smile naar je zieke mannetje, kus hem op z’n wang en zeg......: “Sorry Anne!”.

Hier ben ik weer, Anne is al onderweg en ik voel m’n tranen opkomen. Stelt niks voor, ze zitten al tijden hoog, die tranen dan.

De zon schijnt, ik pak m’n fiets en hoop, dat Anne een fijne dag heeft en dat ie maar weer blij thuis mag komen.

We sluiten de tent en dan tot straks ergens.

Terug van weg geweest. Kapper bezocht, we praten samen honderd uit, maar dan wel over haar, haar man en haar kinderen. Interessant dat zo’n jonge vrouw nog zoveel met mij bespreekt. Ik tel nog mee.

Gehaald wat nodig was en.... een heerlijke kroket gegeten bij “de Fontein”. Ze kennen me al, maar.....dat betekent niet, dat ik er wekelijks kom, maar na vanmorgen vond ik wel dat ik ‘m verdiend had.

Ex buurvrouw gebeld, ze is jarig. Ik ben nieuwsgierig, altijd al geweest, vraag dus hoe jong ze geworden was. “89 jaar”, zegt ze en ik daar direct achteraan: “Jij bent een taaie rakker, Henny”. Ze was m’n toneelvriendin en wat die vrouw voor rollen neerzette, ik kan er nog om lachen, gouden jaren, achteraf gezien.

Pas nog telefoon van ex-buurvrouw/vriendin Kina. Even lekker teuten over van alles en nog wat en nu wacht ik weer op die scheet van mij. Ik hoop, dat z’n pet goed staat.

Voor vandaag is het genoeg.

FRAN