Fietsen en fietsen

14 Maart 2019

Tussen fietsen en fietsen zit een hemelsbreed verschil. Laat ik eens bij het begin beginnen...

Mijn Anne fietste in z’n jonge jaren vele fietstochten en in de week ervoor werd er dan danig getraind.

Zelfs fietste hij een keer met z’n fietsvrienden, onder leiding van Jan Jansen, namelijk een dag uit de tour. In Frankrijk welgezegd. Dat was nog eens de moeite waard.

Wij zijn het jaar daarop met de caravan die tocht gaan maken en nestelden ons op een camping in de omgeving, zodat Anne kon fietsen naar hartenlust, soms zelfs met z’n zoon.

Z’n fietsvriend kampeerde ook met vrouw en dochter ergens in de omgeving en zo maakten de beide mannen een deel van de tocht met hun nazaten. Anne met Ronald en Jan met Erika.

Of het niet genoeg was, gingen we een ander jaar, ook met de caravan, weer naar Frankrijk en bekeken een dag uit de echte tour.

Hierbij een foto van Anne en z’n vrienden, wel wat jaartjes jonger, maar ook nu fietst hij nog, al is het op een andere manier.

Nu meer dan veertig jaren later. Er is nogal wat mis en z’n spierziekte maakt, dat fietsen op de gewone fiets niet meer mogelijk is.

En nu hij drie keer in de week naar de dagopvang gaat, is hij met goed weer in de gelegenheid gekomen om daar op zo’n dubbele fiets, of hoe het ook moge heten, met hulp van Jelle en/of iemand anders een rondje te fietsen.

En laat ik nu foto’s krijgen van iemand van Icare, die deze Anne herkende en mij verraste met een stel prachtige foto’s, waar Anne dus fietst met Daniëlle en vóór hen waarschijnlijk meneertje Huppelepup met Jelle.

Tsjerk van Icare reed met z’n auto achter hen, heel toevallig en herkende hij mijn Anne aan z’n welig bosje haar en schoot de foto’s. Wat ben ik hem daar dankbaar voor. Op deze manier deel ik ze nu met de hele wereld en voel me zo’n trotse vrouw.

Bij deze zeg ik nogmaals dankjewel tegen Tsjerk, al denk ik, dat ik dat al meerdere malen heb gedaan. De foto’s volgen hier en ook dit sluit ik af met een goed gevoel.

Helaas is fietsen op z’n eigen stalen Ros niet meer mogelijk, al verkeert hijzelf nog in de veronderstelling, dat het ooit/eens wel mogelijk is. Sneu is dat, maar ook fietst hij in het gebouw door plaatsen, die hij zelf mag kiezen, zittend voor een scherm. Hoe en wat, vraag me dat maar niet, maar het schijnt geweldig te zijn.

Dit wilde ik nog even kwijt. En met een bijzonder gevoel sluit ik deze blog met de uitroep: “Leve de fiets” en leve Anne....!

FRAN