Dementie...

27 Februari 2020

Dementie, leg me dat eens uit?

Sinds we Anne hebben ingeschreven, lijkt het, dat alles gemakkelijker gaat. Niet veel strubbelingen.

Wel de weg kwijt in huis, maar als je vier keer per week overdag ergens anders bent, tja.....denk daar eens over na.

Als Anne ‘s avonds niet meer weet, waar hij slaapt en we erover praten, dat hij mag slapen, waar z’n bed staat, zegt hij: “Ik ben er geen baas meer over, waar ik mag zijn”.

Dat heb ik me erg aan getrokken. Zo lijkt het ook. Sterker nog, het is zo.

Hem wordt weinig meer gevraagd. Ik probeer wel hem van alles op de hoogte te houden, maar vergeten is het woord, wat bij dementie hoort.

Hij is soms zo lief, bij voorbeeld, als ik ziek ben en zoals gisteravond met spierpijn.

Hij zet m’n bankje voor de voeten neer.

Dan wil ik hem wel opvreten.

Ik word er zo ontdaan over, als ik dit zo opschrijf en overlees. Ik neem even afstand. Schrijf vanmiddag verder.

Pas terug van kapper, boodschappen etc..

Tevreden tot zover. Nu bedenken, waar ik Anne blij mee kan maken. Bahmie is de bedoeling, rijst mag ook, hij mag kiezen. Blij met eten is hij nog nooit geweest. Was dat maar zo.

Toch komt hij iedere keer weer opgeruimd van de Vierackers vandaan. De keus van vier dagen is gelukkig goed geweest. Zo spreekt hij andere mensen en krijgt zelfs vrienden. Hier in onze buurt zal dat niet gauw gebeuren.

Het lijkt zelfs, dat de mensen er bang voor zijn, het niet snappen en het geduld niet hebben.

Ik heb pas weer een prachtig gedicht gelezen, zal ik mijn best ook weer eens voor doen, ik zit zo barstens vol van Anne en zijn dementie.

Het moet me lukken...

FRAN

De 2de donderdag...

27 Februari 2020

Het blijft nog even lastig. Nog maar de 2de keer op donderdag van huis.

Ene Dennis die 8 uur komt en de chauffeur daarna kwart voor 9. Anne wordt er heel onrustig van, rent als een Kip zonder Kop, maar komt geen stap vooruit.

Wat moet eerst, wat het laatst.

Dan neem ik het over en speel de baas. Meteen luisteren is er niet bij en toch...na een poosje lukt het en ziet hij in....zo kan het ook en precies kwart voor 9 kwam de chauffeur en was Anne klaar voor de start.

Een nieuw gezicht. Even om te onthouden, Gert is z’n naam.

Achterom in ‘t vervolg Gert.

Achterom kijken is heel wat anders. Achterom komen is toch echt Drents.

Ook Dennis, graag achterom, de bel maakt zo onrustig en de sleutel mag niet gezien worden, pas als ie in het slot zit. Lastig.

Moeten is moeten.

De nachten zijn inmiddels wel weer rustig, toch is niks zeker.

Nu heb ik tijd voor allerlei klusjes die bleven liggen. Accu van de e-bike opladen, een dikke was draaien en binnen ophangen.

Waarom geen droogtrommel? Geen ruimte voor.

Verder nog van alles en nog wat te doen, daar meld ik niks over.

Helemaal waar en ..... ik heb mezelf gevonden.

FRAN

Als het even tegenzit

26 Februari 2020

Alles liep voortreffelijk, Anne iets te vroeg, uiteindelijk weer in bed beland en kon ik nog even dik een uurtje liggen.

Ik sta op om 7.15 uur en vroeger WIL ik niet.

Betekent wel, dat het daarna rennen is om Anne bij te houden en ongezien de achterdeur te ontgrendelen. Maar tot nu toe lukt me dat wonderwel, steeds net iets vlugger dan Anne.

Alles klaar, Anne in de startblokken, de chauffeur op tijd en daar ging mijn held.

Mijn plan was....op de fiets, de gewone fiets, de zon scheen, ik voelde me fit en ik zou, volgens m’n berichten op tijd voor de hagel/wind/regen weer thuis zijn. Goed voorbereid dus.

De geweldige Gazelle-fiets, wat was dat lang geleden, dat ik die gebruikte. En wat bleek? Net om de hoek was ik al buiten adem. Bijna met snot voor de ogen, bij wijze van spreken, verwent door de e-bike. Ik ging dus rechtsom-keert weer naar huis .

Met de e-bike lekker snel richting de winkels die ik beslist wilde aandoen. Veters kopen en ondergoed.

Toch schatte ik het een beetje/boel verkeerd in, moest een bochtje maken, de versnelling doet z’n werk en daar ging Froukje, zo bij de stoep omhoog tegen de vlakte.

Even tot bezinning komen. Meteen kreeg ik hulp van een jongeman, tenminste dat bood hij aan, die lieverd, maar ik was net iets sneller.

Moest hem bewijzen, dat alles goed was en in gebrekkig Nederlands wenste hij me een goeie dag.

Wat een knul, dankjewel, wie je dan ook bent. Ik geloof wel, dat ik dat nog gezegd heb. Was even beduusd, wat me ineens overkwam. De veters gekocht, een pet voor Anne, ondergoed en weer op naar huis.

Boven me hing een schrikbarende zware zwarte lucht. Zal ik een winkel invluchten of naar huis racen. Ik koos voor het laatste en zo je ziet weer heelhuids thuis.

Zou ik ooit nog weer op de gewone fiets kunnen fietsen? Mijn adem was in de verre omtrek hoorbaar, dat moet je toch niet willen? Met die harde bui, tevens harde wind, had ik het niet gered. Even nadenken hoe we dat gaan oplossen.

Misschien ben ik nog niet echt fit. Maar heb wel alles gedaan, wat de plannen waren. Mag ik trots zijn?

Nu ga ik douchen, ben namelijk doorweekt!

FRAN

Afscheid? Nee dus...

25 Februari 2020

De laatste dag dat Broeder Tsjerk Anne zou komen wassen, zelfs z’n haar wassen.

Helaas-pindakaas. Tsjerk is ziek, dat is jammer, erg jammer.

Joke was een goeie vervangster, maar de laatste keer met Tsjerk hadden we graag willen beleven. Dat hij maar snel beter mag worden, z’n nieuwe baan begint al snel en dan MOET hij BETER zijn.

Ik kan hem niet eens bedanken voor z’n geweldige inzet, de hulp en z’n oor zelfs voor mijn probleempjes. Anne gaat je missen en ik niet minder.

Jammer hoor...

Anne is doorgeprikt, het was weer zes weken geleden en dat hakt er bij Anne nogal in. Meestal nadien noemt hij het een operatie en ik kan me daar wat bij voorstellen. Ina was een snelle tante en dat waardeer ik erg.

Genoeg voor vandaag. Beide dames dronken een snel kopje koffie en nu zijn we zelf aan de beurt. Deze keer met appeltaart. De bedoeling was anders, toch laten we het ons heerlijk smaken. Met dank aan Tsjerk.

Tot slot kwam onze Doré nog met Anne gymnastieken, zo noemt Anne het (fysio) en vertelde ze, dat zij en haar neefjes nog een soort praalwagentje hadden gemaakt.

Dat maakt deze blog compleet. Speciaal voor Carnaval.

Anne heeft weer erg z’n best gedaan, ik beloonde Doré met koffie en appeltaart van Tsjerk en zij stuurde me deze leuke foto’s. Nog bedankt Doré.

Carnaval in het Noorden, zal ik het maar noemen, een uitlaatklep voor velen.

 FRAN