De kat...

26 Mei 2020

Vannacht omstreeks twee uur werd ik geroepen door manlief. Heel zacht en toch duidelijk.

Ik snel naar de overloop en vraag wat er is. Anne met een zacht stemmetje: “De kat staat voor de deur”.

De kat staat voor de deur. In gedachten moet ik nu meer dan dertig jaar terug gaan. Geen kat hier, sinds Anne astma-aanvallen had. Misschien eentje opgestaan uit de doden?

Ik zeg: “Anne, laat ‘m er maar niet in, morgen mag ie weer binnen”. “Oh”, zegt Anne. 

Tegenwoordig een veel voorkomend antwoord.

Hem binnenlaten is ook onmogelijk, ten eerste is er geen kat, ten tweede is de sleutel spoorloos en ten derde “IK WIL HET NIET, die onzichtbare “kat”.

Ik vraag nog even, of hij de lichten weer uit wil doen, als ie in bed gaat. “Ja”, roept hij duidelijk. Ik blijf even wachten, het licht blijft aan. Ik denk, laat ook maar, dan slaapt ie maar met het licht aan, ik was nog lang niet uitgeslapen, dus dook weer in bed.

Ik nestel mezelf in m’n verwenkussens en ben bijna weggezakt hoor ik iemand zachtjes huilen, zo klonk het. Ik denk niet na en ren naar beneden. Zie Anne nog net van de keuken de kamer inrennen en prompt gaat het licht uit. Ik ga hem na en doe het licht aan en vraag, wat er is.

Hij huilde dus niet en was z’n emmertje met de plas-fles kwijt. Dat is raar, hij had ‘m in z’n handen.

Ik vraag of ie nog moet plassen en hij zegt: “Nee hoor, dat heb ik al gedaan”. Ik snap het even niet. Heeft het nog iets met “de kat” te maken?

“Ik was het emmertje kwijt, maar nu niet meer”, zegt Anne. Ik neem het emmertje weer over zet ‘m op het plastic kleed en help ‘m weer in bed. Hij laat alles toe, ik geef ‘m nog een knuffel en zeg: “Nu gaan we weer lekker slapen? Het is nog heel vroeg”. Hij is het met me eens en ik stop ‘m lekker onder, zwaai nog even en verdwijn weer naar boven.

Ik zucht eens diep en vervolg m’n pose tussen de kussens om m’n slapen en/of dromen te hervatten.

Het is gelukt, “de kat” bleef rustig, Anne ook en pas om zeven uur was Anne weer opnieuw actief. Een mooie tijd om op te staan.

Verder geen moeilijkheden, lekker ontbeten en het wachten is op de was-dame Kirsten. We zijn er klaar voor. Het duurt nog even, zodat ik tijd had, dit allemaal even te noteren.

Ze is geweest, Kirsten met de blonde haren. Ook zij mocht horen over de kat, die naar binnen wilde. Meestal weet ie het overdag niet meer.

Ik geloof zelfs, dat Kirsten alles geloofde. De kat......zolang geleden en hij had er eigenlijk niks mee. 

Hij vliegt door z’n verleden en jammer dat het soms in de nacht is, dat kost kostbare uren.

Nog even een plaatje delen met jullie over een prachtige kat en dan sluit ik de tent.

Vanmiddag komt Liesbeth en vlieg ik naar Aldi en misschien nog even door de stad. Ik mis dat alles zo erg en het is mooi weer. Ongeveer twee uren krijg ik, wie doet je wat?

Morgen meer over Anne en Liesbeth.

FRAN