Moe maar voldaan...

9 Mei 2020

Gisteravond bekaf naar bed gegaan.

Ik denk, wij allebei, want Anne was rustig, de hele nacht. M’n voeten hadden vooral rust nodig.

Maar....we zijn er weer en beneden nog geen geluid, dus stilletjes alles regelen, zodat Anne nog even z'n rust kan pakken.

Gisteravond niks geen wanklank. In geval van....had ik de sleutel al in m’n zak. Het zal me toch niet gebeuren, dat hij ze eerder heeft en er vandoor wil.

Alleen....de weg in huis was hij wederom kwijt. Ik heb hem naar de WC moeten brengen. Gek hé, toch maar accepteren. Eerst dacht ik, dat het een grapje was, maar de angst is in z’n ogen te lezen.

Grietje is geweest, waste zelfs Anne z’n haar, zo ik het wilde. Met een washandje, zodat hij niet zo krom onder de kraan moest.

Volgens mij, voelde Grietje heel goed voor Anne, hij vertelde honderduit over autorijden, zelfs de reis naar Portugal. Meestal weet ie daar niks meer van.

Het geeft me een goed gevoel over het begin van deze dag. Ik geniet, als het Anne goed gaat. Ik ga soep koken, vindt hij vaak lekker, dus Froukje, de mouwen opstropen en maak er wat lekkers van.

Broodje erbij en smullen maar.

Voor ik het vergeet, morgen toch een beetje Moederdag.

Sonja brengt ons heerlijk Chinese kost en daar is deze moeder dol op.

Alvast bedankt, lieve schat. We/ik zien/zie er naar uit, zeker weten.

Hoef ik niet te koken en alleen maar te smullen, dat is de wens en daaraan kan ik voldoen.

Mag ik alvast kwijlen?

Zopas kwam er nog een mooie/leuke kaart met de post voor deze moeder voor morgen. Ronald, Johanna en Desmond.

Hele lieve woorden. We doen het nog eens over met knuffelen?

Vanavond nog een keer brood en soep. Zaterdags wil ik me niet druk maken om eten te koken, maar iets warms is er altijd bij en gaat er goed in.

Een keer zonder vlees is vast goed voor die ouwe knakkers.

We gaan wandelen. Anne ziet alweer vreemde wolken in de lucht.

Dan is het moeilijk Froukje 1 te blijven, wat een ouwe zeur is dat toch. 

Gelukkig kan ik het even in deze blog kwijt en kan me zodoende inhouden. Anne, Anne, wat een raar ventje ben je toch.

Ik ben de baas (is het echt zo?), we gaan wandelen, punt uit.

Wederom moe maar voldaan zijn we thuis van een wandeling van bijna twee uren. 

Het was fijn, maar warm. De foto van laat zien , waar we zaten. Aan een meertje, het was er mooi!

Voor vandaag genoeg. Met moeite boven gekomen. Even wat anders aan de voeten voordat ik de terugreis begin. Ik mag nog zo trots zijn, eigenlijk ben ik een stumper.

Kom de deur vandaag niet meer uit...

Hier boven staat m’n PC.

FRAN