Wonderbaarlijk...

4/5 Mei 2020

Dodenherdenking/bevrijdingsfeest. Ze volgen elkaar snel op.

Niks te vieren, maar herdenken wel.

Waar ik erg tegenop zag, was vanavond. Gisteravond was het zo erg mis. Toch lukte het mij Anne in bed te praten, maar niet op de manier die ik mij had voorgenomen.

Meer oorlog met woorden.

Hoe later het werd en hoe donkerder, ik was nerveus. Keek strak naar de TV en we hadden geen gesprekjes.

En toen.....en toen....alles verliep vlekkeloos. 

Desmond had nog gebeld, ook met opa.

Eerst wist Anne niet, wie het was, ik vertelde het en Anne fleurde helemaal op.

Zo fijn om te zien hoe Opa reageerde. Toen zoon Ronald nog en zo ontspannen Anne nadien was.

Misschien een goed idee? O-Pa-Anne bellen in plaats van alleen met mij te praten. Ik zal het snappen en zelfs waarderen.

Ik begon al vroeg te zeggen, dat we naar bed moesten. Ik zei het niet voorzichtig, nee, meer een soort gebod. Niks geklaag over het bed, gewoon, pyama aan, medicijnen. De hele reutemeteut, alles lukte.

Behalve toen ik zei, dat ie alvast naar het toilet mocht gaan. Anne zei: “Daar zit je man, hij zei, dat hij naar de WC ging.”. Ik zei: “Dat gaan we zien”, samen gingen we kijken. Hij was er niet, mijn man. “Gelukkig”, zeg ik, ”dan ben jij aan de beurt”.

Ik had wel gezegd, dat ik naar de WC ging, toch raar, dat ik ineens m’n man was. Dat/die zieke brein is echt niet te volgen.

Voor ik het wist, lag ie al in bed en ik was enorm blij. Knuffelde hem, gaf ‘m z’n pepermuntje, wenste hem een fijne nacht toe en tot morgen. Niet meer en niet minder.

Ik zucht ook nu diep, maar dan van opluchting. Zo kan het ook.

Als ik boos ben, krijg ik ‘m tot dingen en misschien is dat blijven hangen van gisteren?

De trap komt ie ook nooit meer op sinds ik een keer erg boos ben geweest.

Ik raad er naar, ben blij hoe het ook gegaan is, opgelucht duik ik in bed en morgen zien we wel weer.

Alles loopt op rolletjes, Anet was vandaag de was-dame en even mijn oren. Ze lokte een gesprek uit en waar ik eigenlijk tegenop zag, werd een fijn gesprek.

Ik was bang, dat ze Anne ergens zou willen onderbrengen, dus zat al in anti-gevoelens. Ben vrij eerlijk geweest en bespeurde niets, wat leek, op opname.

We gaan weer verder.

Even op het woord Wonderbaarlijk terug te komen, Anet vertelde dat het brein in de overgang van licht naar donker de meest moeilijke is. Bij mensen zonder een ziekte ook al, maar bij Dementie-patiënten is het dubbel zo zwaar. Het kan per avond/nacht verschillen.

Ik heb het begrepen, maar het haalt m’n angst niet weg. In geval van echt niet lukken, mag ik bellen en komt er een derde of vierde Froukje aan te pas.

Nummer één en twee ken ik al goed, die redden het niet, als er meerdere avonden achter elkaar zijn, waarin de thuisbasis op de loop is.

Moeilijk uit te leggen, ik heb weer moed gekregen. Het duurt alleen te lang, kan me niet meer opladen.

Hier wilde ik het vandaag maar bij laten. Dit alles moest ik even kwijt en misschien mail ik de rest van de dag wel in een volgende blog.

FRAN