Gebit weg....en Anouk geslaagd!

8 Juli 2020

Gisteravond bleef het nog lang onrustig.

Dan maak ik me al klaar om stappen te ondernemen, maar geef hem even tijd. Ik hoor alles drie deuren om beurten geluid geven. Een poosje stil en ...daar gaan ze weer. Zo met tussenpozen van een half uur tot ietsje langer.

Uiteindelijk werd het beneden stil, maar ik stond nog in de waakstand. M’n hond was ook erg lastig. Meestal als ik niet kan slapen.

Uiteindelijk gaf ik me over aan m’n vermoeidheid en heb ik Anne niet weer gehoord.

Vanmorgen zoals altijd op de Vierackers-dag sta ik half acht op en kleed me aan, doe alles wat gedaan moet worden. Neem de tas met alles voor Anne mee naar beneden en Anne is al op en komt me vrolijk tegemoet. Dat zijn van die mooie dagen, die niet vaak meer voorkomen.

Ik maak waswater klaar voor Anne en ineens, Anne in paniek: “M’n gebit”.

En doorzoekt de kamer. Ik roep hem: “Je gebit is altijd hier, Anne”. Het is dus niet waar. Het bovengebit zit in het bakje, maar het ondergebit is pleite.

“Ach joh, dan maar zonder”., zeg ik als grapje. En ondertussen maken m’n hersenen overuren. Gelukkig duurt het deze keer niet lang en vindt Anne het gebit zelf en kan ik beginnen met de schoonmaak van het baasje.

Geef hem daarna de tas met kleding en wonderwel begint hij aan de klus. Komt weer in de keuken met z’n pyama-shirt en zegt ongelovig: “Moet ik deze ook aan?”. “Dat is je pyamashirt Anne”, zeg ik en moet lachen. “Zat in de tas”, beweert Anne.

Ik laat het zo. Berg z’n shirt onder z’n kussen en ga verder met waar ik mee bezig was.

Pillen en brood, alles zit erin, ik ben even vrij, Anne is zich aan het scheren en dat gebeurt grondig. Ik berg z’n plasfles na legen en spoelen op en samen proberen we te wachten op de chauffeur en auto. “Tot woensdag”, had Huub gezegd en dat is fijn, dan mag Anne vast voorin.

Ik ga puzzelen en geef Anne de krant van gisteren. Misschien heeft ie vandaag meer rust in z’n lijf en blijft even aan de stoel kleven.

Gelukkig is Huub vroeg, maar Aart zit voorin. Huub vertelt, dat Aart nu mag en Anne vanmiddag. Wat een stel, Aart begroet me met veel enthousiasme en ik doe m’n hand tegen het raam en hij de zijne aan de andere kant. Vrienden voor het leven, wel te verstaan, Anne en Aart.

Anne komt vanmiddag vroeg thuis, werd me gezegd en tot nu toe plaagt Huub me er nog steeds mee, dat ik een keertje op bed lag, toen hij Anne af kwam leveren. Had ik NOOIT moeten zeggen, ik kan zo stom zijn.

Wel een goed nieuwtje, volgende keer mag weer de volle bak, dus de echte gezelligheid komt terug. Ik ben zo blij voor Anne en de anderen. Misschien dat Liesbeth dan ook weer wat meer onder hen is.

Dit wordt een lange deze keer. Ik kan amper stoppen met schrijven en zie erg uit naar een snack eten met Desmond. Het regent alwel héél zachtjes, maar dat mag de vreugde niet drukken.

Ik ga de koelkast/vriesvak ontdooien. Ik heb een zee van tijd, nu ik niks anders plan.

Morgen de rest van de boodschappen. 

Eigenlijk zou vrijdag de beste dag voor de Aldi-boodschappen zijn, de aanbiedingen die mij lokken, zijn dan.

Maar....vrijdag is Anne thuis en het is me nogal een eind tippelen met de rollator voor Anne. Dat durf ik niet aan.

Heerlijk met Desmond gesnackt. Het gaat mij meer om het contact en hoop het snel een keer over te doen. Zolang hij dat leuk vindt, gaan we daar mee door.

En nu moet ik rennen, de koelkast moet nog even een kleine/grote beurt hebben en dan is Anne er alweer.

Ronald kwam ons nog een poosje bezighouden. Dat is altijd erg fijn. Ik hoorde wel appjes binnenkomen, maar wist natuurlijk niet precies wat.

Ronald vertrok en Anne en ik zijn er eens voor gaan zitten en kregen de boodschap te zien: “Anouk is com laude geslaagd met alleen maar achten”. En of dat niet genoeg was met warme woorden erbij nog een zin, die vergeet ik nooit en te nimmer: “Anouk, jij kunt veel meer”.

Trotse Oma zet nu een punt achter deze blog, die wel wat rommelig is geworden, maar tenslotte is het mijn blog en mag ik beleven wat ik voel en doorgeven aan wie dit wil lezen.

Opa Anne en Oma Froukje zijn twee blije oude mensjes en hopen Anouk snel een keertje te zien, onze enige kleindochter.

Trotse oma FRAN