Strubbelingen...

15 Juli 2020

De eerste strubbeling was/is er alweer.

Hij hoeft niet naar de Vierackers, dat weet ie zeker. Is gisteren tegen hem gezegd. “Doe rustig aan”, zei hij tegen mij. Ik ren altijd en als hij weg moet, een tandje sneller.

Ik wijs op het bord in de keuken. De dag had ie al verkeerd, dus ik wijs de donderdag aan en zegt ie snel: ”Ze zijn er niet, zeiden ze tegen mij”.

We zullen het zien en beleven. Vrij stil eten we ons ontbijt en blijf ik bij hem, zodat ik weet, de pillen zitten erin, dat is het laatste.

Hij geeft zich over, is zich nu aan het scheren. Misschien denkt hij echt, dat het zo is, maarrrrrrrr ik ben daar niet helemaal zeker van. Twee dagen achter elkaar loopt niet zo lekker.

Enfin, z’n rollator staat klaar, ook het doosje met appelmoes en pillen zit erin en dan is de krant aan de beurt.

Goed half negen en ze komen nooit voor half tien. Ik ga puzzelen, de Philippine-puzzel , de mooiste, alleen op donderdag.

De puzzel is klaar en ik verwacht het busje en zeg tegen Anne: “Doe je vast je schoenen aan?”. Een boze reactie, hij hoeft niet heen, hij gaat niet heen. Ik protesteer niet meer en ga aan de tafel zitten, even weg van hem.

Het busje komt en weer protesteert Anne, dat ze dat tegen hem hadden gezegd. “Anne, geloof me nu een keer”.

Huub, de chauffeur komt en is een wijze man en neemt het over. Tegen zulke situaties ben ik niet opgewassen, zo’n dwarse man...ze mogen hem gratis meenemen.

Hij krijgt, net als de anderen een mondkapje voor, ik waarschuw Huub nog wel, dat Anne een astma-verleden heeft en daar gaan ze. En ik? Ik ben opgelucht. Ik ga een poosje liggen, wie doet mij wat. Ik MOET toch fit blijven?

Gisternacht niet goed, vannacht......onrust maar geen pech en vanmorgen dwars, dwarser en nog erger. Geen kus gehad. Ik heb het duidelijk verpest. Deze week loopt niet zo lekker.

Kom net uit bed, twee uur, zal m’n lunch gebruiken. Daarna is Anne er weer. 

Wandelen zie ik niet doorgaan en het kan me even geen jota schelen.

Ik stel nog even m’n jonge vriend Theo voor, zoon van m’n overleden vriendin, samen met poes Lucky. Mijn date van gisteren. Een eet-date.

Dan weet iedereen in het vervolg, wie Theo is. Eentje uit duizenden.

Anne is weer thuis en is nog niet over en uit met de situatie, die hij dacht te hebben gehoord. Gelukkig was iedereen er. Volgens Anne snel opgetrommeld.

Ik heb er zo m’n eigen gedachten over. De leiding van gisteren waren twee dames, die waren er vandaag niet. Ik denk, dat dat bedoeld is, dat zij er vandaag niet zouden zijn.

Het was leuk en daar ging het om. Nu drie dagen vrij en dan zien we wel weer. Er waren nu ook meer vrouwen, misschien dat zij het evenwicht weer wat beter maken.

Anne tobt. Ik ben even naast hem gaan zitten en vraag, waar hij zoal aan zit te denken. Hij las weer iets in de krant en dat slaat altijd op hemzelf. “Over een bloeding is nog steeds niks bekend, hoe het komt en kan en dat je daar enorm slap van kunt worden”.

Anne zegt: “Ik had een bloeding”. Ik vraag: “Waar dan, Anne?” Hij weet het niet meer. Dat is ie vergeten. Ik zeg: “Ik kan heel goed onthouden, maar weet niks van een bloeding. Wel dat je een bloedneus hebt gehad, meerdere malen, maar die oorzaak is bekend”.

En zeg ik: “Zwak ben je nooit geworden, Anne. Je was met goed 50 jaar al ziek en nu ben je...hoe oud ook weer? En nog steeds geen zwakke man”.

“Maar”, zegt Anne, “ze weten niet hoe het komt”. "Wij wel immers! Dat is ons niet overkomen, gelukkig”. Anne denkt diep na en is weer begonnen met lezen, maar nu over een ander onderwerp.

Het zal mij verbazen, wat er nu los komt. Hij zit duidelijk in een diep gat en hoe haal ik ‘m eruit?

Als het droog blijft, straks even een ommetje? Zien hoe zwak hij is?

Ik kijk naar buiten en wat ziet m’n lodderig oog? Het regent. Ik zal wat anders moeten verzinnen.

Eigenlijk vind ik deze blog lang genoeg en stop hier. We eten andijvie/aardappelen en een burgertje, een hele kleine deze keer.

Toetje na en dan kan de avond met TV beginnen.

FrAn