24 Juli 2020
Vrijdag, er is veel te doen en er moet thuis van alles gebeuren.
Anne z’n pigmentvlekjes zouden deze morgen worden aangestipt, nog niks
gezien.
Doré komt twaalf uur, dat gaat wel door, zeker weten. De artsenpraktijk
zal ik weer moeten bellen? Nee toch dames???
Doré is geweest met Christiaan, de doktersassistente niet. Ik heb zo’n
hekel aan afspraken, die niet nagekomen zijn. We wilden vanmiddag wandelen en
is er weer een belemmering.
Pas half twee kan ik bellen en meestal vergaderen ze dan, we zullen het
zien en beleven.
Christiaan was trouwens hier voor de laatste keer en Anne had niet
anders dan lof over hem. Dat is dan weer leuk. Toch mocht Doré het weer
overnemen, zo soepel staat Anne er nog wel in.
Anne is vandaag wat uit z’n doen. Ik ben te vaak boven. De was, was
opvouwen, blog bijwerken.
De laatste dagen wil hij mij zien, dus loopt me na of zoekt om me. Ik
vertel hem, wat ik doe, maar dat blijft amper hangen.
Nu moet ik toegeven, de zwarte was was enorm veel, dus duurde ook
langer. Vooral om mijn lingerie moest ik wassen, dus ook ophangen, anders zal
ik morgen zonder zijn. Hoever kun je het laten komen? Zover dus. De afbeelding
is een begin, de was is het viervoudige ervan.
Na een broodje zijn we gaan wandelen. Voor de eerste keer was ik in een
hele licht-kleurige driekwart-broek. Geen verschil met een lange broek, m’n
benen hebben dezelfde kleur.
We wandelden ver en nog verder, rusten onderweg op een bankje naast
schommels. Met Kina hebben we ze wel gebruikt, toch durfde ik het Anne niet te
vragen. Het zitten op die lage bank was al heel wat. We waren beiden in een
geweldige stemming en genoten van twee kindjes, die even kwamen klimmen en
schommelen.
Verderop, vlak bij het bos staat onze echte bank, dus ploften voor de
tweede keer op een bank.
Een leuke hoek en iedereen is vriendelijk. Eentje won het van alle
anderen en begon een gesprek. Ze zag er niet jong uit, dus bood ik mijn
zitplaats aan. Nee, daar hield ze absoluut niet van, wilde altijd snel naar
huis, was bij de Jumbo geweest.
Laten we gezamenlijk nog meer dan een uur gepraat hebben. Ze wilde echt
niet rusten. Ik besloot uiteindelijk met Anne op te staan en het bos in te
wandelen, dan moest ze wel verder.
In december wordt ze negentig jaar, vertelde ze. Woont in de Stroomflat.
Wat een tante. Het had niet veel gescheeld, of ze was met ons mee gaan lopen.
Wij kwamen langs het “Teerpad” weer bij de weg en wat zagen we? Daar
stond ze alweer te keuvelen met een mevrouw met een rollator.
Wij beleven altijd aparte dingen, mensen willen ons hun hele leven
vertellen en dat kost tijd. Vooral als zo’n leven al bijna negentig jaren telt.
Wij verwachtten nog medicijnen. Wacht....ik hoor de bel. Had in huis
alle deuren al open, het moest me niet mislukken. Anne hoorde het ook, maar dan
nog moet ik komen, hij weet niet, wat dat is. Net op tijd thuis dus.
Anne geniet van het laatste restje ijs en ik zonderde me af bij de
computer.
Volgens mij heb ik alles wel gemeld.
We eten witlof, aardappelen, selderiestengels en ui. Dus keuzes deze
keer, daarbij een ini-mini-hamburger. Trek in? Kom maar langs.
Over de avond schrijf ik liever niet, dan is het geheugen voor een groot
deel foetsie en is het moeilijk te delen.
Ikzelf wen er maar niet aan, dus schrijf er niks over.
Het is zo al triest genoeg.
FRAN
No comments:
Post a Comment