Wachten op I care en Groenrijk bezoeken.,,

21 Juli 2020

Anne wacht vol ongeduld op de was-dame van I care.

Ik wacht maar met hem mee, anders is de onrust te groot.

Iets later dan verwacht kwam Kirsten aanrijden op de scooter. Geweldig.

Altijd een wens van me geweest, nu te laat, het gewicht groeit me boven m’n hoofd of gaat me boven de pet. Beiden rare uitdrukkingen, ik heb even geen betere.

Ze had beloofd haar diploma te tonen, maar heeft ‘m zo snel niet kunnen vinden en zodoende hebben we nu alleen deze foto, maar dat is ‘m dan ook echt.

Haar diploma.

Het was weer super-gezellig, een vlotte en snelle babbel en keurig werk levert ze hier en onder de koffie teuten we nog even verder met haar. Kirsten en nog tal van andere namen, je bent hier zo welkom. Eerlijk, oprecht, goed in je werk, I care mag trots op je zijn.

Nu krijg ik ineens een heel rot-gevoel. Heb ik je koffie goed geleverd?

Was het nu met suiker en zonder melk of juist andersom? En hoe en wat heb ik gedaan? Ik twijfel aan mezelf. Als ik iemand graag mag, maak ik de meeste fouten.

Het overkwam me vaak bij Rita en nu ben ik weer heel onzeker over deze keer bij Kirsten en haar mooie namen.

Misschien krijg ik nog weer een kans? Ze komt niet vaak, maar al wat leeft, komt weerom.

Na de lunch naar Groenrijk geweest. Ik vergis me vaak in de namen, Tuinrijk/Groenland. Het moet Tuinland en Groenrijk zijn. Ik moest zo nodig Kaapse viooltjes. Daar ben ik dol op en deze drie op tafel geven helaas geen bloempjes meer, hoelang ik ook wacht.

Een hele tippel en Anne keek maar naar de rare luchten, wat ook echt waar was deze keer. Volgens buienradar en een andere hulp-desk zou het droog blijven, dus ik durfde de sprong wagen en zo ik het bracht,

Anne ook. “Anne, ik durf het best aan, en jij?”

“Tuurlijk”, hij ook wel...

Onderweg was ik het soms een beetje zat, gaf hem gelijk met die rare luchten.

Je kunt er ook anders naar kijken, ze waren bijzonder mooi, zo’n verschil in kleuren.

 

Anne zag het niet. Ik heb nog aangeboden terug te gaan, dat was ‘m te min, zo noem je dat toch?

Geen druppel regen gehad, maar ook geen Kaapse viooltjes gezien. Zonder aankoop weer huiswaarts gegaan. Ik opperde nog een andere kant langs te gaan. “Nee”, zei Anne en daarom kreeg hij nu, wat hij wilde.

We zijn weer thuis, hebben twee bruggen open en dicht zien gaan en hoe fris het op de heenreis voelde, zo warm kregen we het terug.

Ik heb wel een voldaan gevoel, straks vraag ik het Anne nog even. We denken zo vaak ongelijk en dat mag.

En wat eten die ouwe mensjes straks? Hongaarse Goulash en ik heb er zin in/aan. Met rijst deze keer, Anne z’n wens.

Zo gaat het er uitzien, als ik m’n best doe en doe ik.

XXX FrAn