Appjes en dom...

5 April 2020

Alweer zoveel mooie appjes ontvangen, helaas kan ik die niet delen, ze maken m’n dag als een feestje. Uit alle hoeken van de wereld komen ze binnen. Ik deel de meesten, sommige weer niet. Daarin maak ik een keus.

Eentje van de band Muse vond ik zo geweldig, dat ik twee uren lang heb zitten kijken en luisteren. Die stuurde ik aan enkele personen door. Niet geschikt voor iedereen, denk ik dan. De mannen, het jongvolk.

De ZONdag begint goed, uitslapen mocht en is gelukt. Appeltaart bij de koffie, zelfs een bonbon als extra. Wandelen wordt moeilijker, gisteren lukte het ons niet vanwege pijn van Anne. Soms is dat weer wat beter en daar mag ik op hopen.

Hopen mag altijd.

Anne scharrelt buiten om en ik maak de lunch. Onze boodschappen brengen me een luxe als nooit tevoren, echt keuzes maken dus. Voor elck wat wils, is een gezegde uit de oudheid en die bewaarheid ik nu.

Misschien ben ik te oud voor die muziek, heus, ik kan er niks aan doen, heb er twee uren naar zitten luisteren tot wanhoop van Anne. Maar dat hebben we weer recht getrokken met appeltaart en een bonbon. Een kinderhand is gauw gevuld.

De tijd vliegt, bijna alweer drie uur. De lunch was goed en lekker, smullen zelfs. Sinds Sonja boodschappen haalt, lijkt alles wat luxer en we genieten ervan. Ik merk er toch niks van, ze pint immers.

Haha. Ik had Ossenworst op brood en daarna kaas op een cracker met sesamzaad...

Ook Anne genoot van de boerenleverworst en zo gaan we verder. De lunch is voorbij. Nog wat kleine klusjes voor en met de was en dan .... gaan met die banaan. Ook die zijn weer aangevuld.

De wandeling. Het was heerlijk, het was fijn. Langs het kanaal bij de bootbewoners voorbij, dan de brandweerkazerne en zo via onze brug gerust.

Onderweg ook al een keertje, Anne op de rollator. mijn staan kan geen lange tijd duren, dus weer verder, maar bij de brug zijn bankjes. Gisteren zijn we niet verder gekomen dan daar, ook een poosje gezeten, maar nu was het na een enorme wandeling.

Misschien kwam het wel, dat ik met Anne ging praten, als lopen hem niet meer lukt, of een rolstoel dan een goed idee is. Hij zou er ook achter kunnen lopen en bij moeheid even zitten. Hij gooide het ver bij zich vandaan. Zou hij daardoor vandaag zo’n eind kunnen lopen?

Ik weet niks zeker. Ik vond het een goed idee. Eruit, goed voor U, toch?

Een foto van Anne, zittend bij de brug zal deze blog versieren, als ie goed gelukt is tenminste. Nog niet naar gekeken.

En dan is er thee, rennen Froukje, we zijn laat. Vanavond de boeren weer op TV en daarna maar weer plat.

Onze warme maaltijd wordt vast lekker, ik doe er extra m’n best op. Geen aardappelen deze keer. Voor vandaag kan ie wel weer.

6 April 2020

Gisteren dom geweest, iets uit de vuilcontainer willen halen. Iets wat onderin lag. Ik rekte me even uit en toen ... en toen ... pijn en nog een pijn. Boos op mezelf, het hielp niet.

Voor de rest viel het wel mee, behalve vannacht. Keren ging niet, dus op de rug moeten slapen. Dat kan ik, heb ik zolang moeten doen na m’n openhartoperatie. Maar in de nacht m’n hondje uitlaten was even wat moeilijker, kreunend en steunend het kunnen doen, tot wel drie keer aan toe.

Vanmorgen uit bed gekomen, dat had je vast wel willen zien, wat een ellende. Pijn bij iedere stap. Toch maar even de Arts ge-e-maild. Paracetamol, ik weet het nog. Ooit eens achter ons huis gevallen over dakbedekking, wat de makers op de grond hadden liggen. Keihard was die rommel en ik had weer eens haast.

Linda, de assistente van de Arts belde me persoonlijk. Bedankt Linda, ik zal die tijd uitdienen.

Waarom ik dit wil delen? Eigenlijk alleen maar, omdat ik het NOOIT weer zal vergeten. Die pijn heeft n.l. maanden geduurd.

Misschien is dit wat milder en minder lang? Shit, wat een ellende.

Deze dag staat dus in het teken van dom zijn...

FRAN