Reiger/Liesbeth...

7 April 2020

De dag begon met mist, dat duurde best lang. Anet kwam Anne doorprikken en wassen. Een kop koffie uit dank, zonder appeltaart. Anet ziet er zo goed uit en zo wil ze blijven.

Anne verdroeg alles onder geduld en stilte. Toch gaf hij toe, dat het goed te voelen was, zoiets.

Anet ging, wij dronken ons tweede bakje koffie en daarna? Wandelen natuurlijk. Ons rondje van Veen, maar dan andersom. Hadden we nog niet gedaan, de wind was gunstig, dus de keus snel gemaakt.

Ik kan me nog herinneren, dat ik met buurvrouw Kina geregeld langs het water liep en we dan “onze Reiger” ontdekten en ook deze keer was dat raak. Dan raak ik in extase,  zo ook vandaag. Een foto was de bedoeling, meerdere malen geprobeerd en uiteindelijk hem of haar vliegend vast kunnen leggen. Zie foto.

Na onze wandeling weer thuis en belust op een broodje lekkers. Dat gaat lukken, we hebben voorraad. En dan na een poosje toch nog weer een wandelingetje? Ik mag het hopen. 

Mij lukt het, nu Anne nog.

De lunch zit erin en tot ons groot genoegen kwam Liesbeth van de Vierackers paaseitjes met een verhaaltje brengen. Paaseitjes van de WARME BAKKER en ze zijn niet eens gesmolten.

Was erg leuk haar weer even te zien en te spreken.

Ze vroeg van alles aan Anne, maar Anne omzeilde met, wat hij alleen maar kan, zulke mooie antwoorden. Die kunnen alle kanten op. Zo knap.

De foto’s volgen.

En nu gaan we (hoop ik) weer wandelen.

Tot straks.

Ons tweede rondje ging tot de brug, eerder al eens een foto van geplaatst. Heerlijk in het zonnetje, totdat we moe waren van de zit en gingen huiswaarts.

Thuis even lekker van ijs genoten en deze avond samen één pizza gegeten, zelf belegd. En of dat even smullen was, poeh hé.

Zo is het genoeg, het was ondanks de pijn een goeie dag. Bovendien de was nog gedaan, ik ben niet ontevreden over mezelf. Stop maar, ik weet het....eigen roem stinkt. Nou en !

8 April 2020

Wat een verschil met gisteren. Ik begin heel langzaamaan te juichen. Voel me een stuk beter en kan nu weer lachen om de domme dingen van gisteren. Overal waar ik Anne’s hulp bij nodig had, was zo frustrerend.

Hij scheen het maar niet te begrijpen en deed zulke rare dingen. Nu kan ik erom lachen, maar gisteren deed lachen zelfs pijn en zag ik de humor ook niet.

Hé, wat een opluchting. Over is anders, maar blij, BLIJ.

Gisteren een foto gekregen over de post van onze kleinzoon, de hond Thor. Zo’n mooi koppie. Dat was een grandioos idee van de vader en moeder van hem. Hij doet me werkelijk denken aan Anne, beiden van die prachtige bruine ogen.

Vanmorgen komt misschien onze schoondochter Johanna Anne helpen met de tuin. Het weer is goed, net niet te warm nog en geen mist. Daar zat ik het meest over in, als het mistig zou zijn. Daar kan mijn Anne absoluut niet tegen, dan speelt z’n sluimerende astma weer op. Dat moeten we niet hebben.

Maar...letterlijk geen vuiltje aan de lucht, dus kom maar op. Misschien kan ik zelfs heel voorzichtig helpen? Wie weet. Zorgen voor een natje en/of droogje? Helaas ben ik rechts en zit de plek ook rechts, dus voorzichtigheid geblazen.

Ik heb zo’n mooie foto gemaakt van het tweetal, mag ie er niet in van Jootje. Please......het mocht!

Ik voel me nu zo’n lanterfanter. 

Misschien maak ik het ooit goed met/voor hen. Ik moet op de tijd letten, Johanna moet op tijd naar huis, dus zal ik de klok in de gaten houden.

Jo is naar huis en Anne binnen. 

Anne was doorweekt.

Die heb ik eerst maar eens gewassen en voorzien van een schoon hemd en shirt. Hij en zij zijn een goed team, maar even niks voelt voor mij prima. Ze mogen even niks meer.

Ik geloof, dat dit een goed einde van m’n blog mag zijn. Veel activiteiten zullen niet meer plaatsvinden. Voor vandaag is de kous af.

Mijn dank is groot.

FRAN