Onze kinderen...

29 April 2020

Onze kinderen, ik zou niet buiten kunnen. Ieder op z’n/haar eigen manier dragen ze bij om het hier goed te kunnen laten lopen.

Ikzelf ben wat labiel vandaag, maar zit vol fantasie.

Anne is aan het kleuren voor volwassenen geslagen, iets wat ie thuis nooit wilde doen.

Doordat de Vierackers uit beeld is, hij hen uiteindelijk wel mist, is ie erg wazig de laatste tijd. 

Misschien ook wel een verloop van z’n ziekte.

Sonja kwam vanmorgen weer met een lading boodschappen binnen rollen, zo fijn.

Ronald belde op, of we op z’n werk, hij zit er alleen, thee bij hem kwamen drinken en alles helpt. Tot de kleinste dingen aan toe.

Ik voel me zo alleen in de strijd tegen Dementie.

Ik snap eigenlijk niet, waarom ik het met een hoofdletter schrijf, dementie, zo zou het beter zijn, maar als ziekte zou dementie nog beter zijn.

Het neemt namelijk grote vormen aan en aanpassen is nodig, maar zo snel kan ik niet zijn.

Heb medelij Jet, er is hier voor mij geen plaats meer in bed.

Komt even een gek liedje in me op, sorry, kan het niet uitleggen. We gaan door, daar waar we gebleven waren.

Genoeg woorden?

Oké genoeg woorden, ik maak er niks verder meer aan vuil, begrepen.

FRAN