Eindelijk...

11 April 2020

Eindelijk hoor ik Anne weer geweldig lachen, dat is zo fijn.

Ook al is ie verschrikkelijk in de war. Lachen wint het van alles.

Opnieuw woont hij niet hier en ben ik wel Froukje, maar niet z’n vrouw. Die heet toevallig ook Froukje.

Weer denkt ie, dat we op stap moeten en ontdekt meerdere uitgangen. Ik verklaar hem, dat geen van allen in de nacht open kunnen en dat er hier ook niemand binnenkomt.

Hij is altijd bang, dat ze dingen van hem willen stelen.

Uiteindelijk mag ik ‘m helpen met uitkleden, z’n beschermkruisje in doen, maar dan wel met z’n kleine man achter z’n hemd.

Ik verklaar, dat ik hem al zolang ken en dat we goeie vrienden zijn en dat ik in ‘t verleden zoveel pret met hem heb gehad.

Anne schaterlacht, maar gelooft er geen barst van.

Ik ben blij, we hadden lang werk, eer het bij hem binnen kwam, dat hij uiteindelijk hier in bed moest. Het was zo fijn hem weer te horen lachen.

Wat een heerlijke afsluiting, ver over elven, dat wel, maar morgen gaat er geen wekker. Nu maar hopen, dat Anne z’n opstaan ook wat uitstelt.

Ik ben dankbaar voor deze avond, ook al ben ik niet z’n vrouw. Wie ben ik dan eigenlijk wel, vraag ik me af. Daar ga ik nog eens goed over nadenken.

Trusten allemaal...

FRAN