Niet veilig en wandelen...

3 April 2020

Gisteravond heb ik een beetje raar afscheid genomen.

Anne wilde weer op pad. Had alles wat hij mee wilde hebben op een hoopje gelegd en vertelde, dat hij de bovenste la ook mee wilde.

Ik vraag dus: “Waar wil je naartoe, Anne?”

Dat wist ie niet goed, wel een tas voor alle spullen en wel hier vandaan. Dan is het moeilijk overtuigen, waar, wat en hoe.

Ik wijs hem z’n bed en zeg: “Dit bed is van jou en boven heb ik een bed”. “Oh”, zegt hij. Alles gaat traag, vraag of hij het toilet nog weet. Hij mompelde wat en verdween in de WC. Ik kreeg hem maar niet in de goed modus.

Ik heb hem geholpen met uitkleden, medicijnen toegediend, pepermuntje, z’n inlegkruis in onderbroek gedaan en hem in bed gestopt. Hij zag heel vreemd, dus vroeg ik: “Wat is er, Anne. Je mag mij alles vragen”. “Het voelt niet veilig”, zegt Anne.

Ik denk razendsnel na, hoe nu verder. Ik neem hem in m’n armen en fluister weer, dat hij te moe is en dan wil diep denken niet meer, dan helpt alleen slapen. Geef hem een kusje op z’n wang en wacht af. Hij kust me terug en zegt, dat het wel goed is.

Wat moet je dan? Ik wijs nog even op de fles in de emmer, dat ie daarin mag plassen, het lijkt hem niet te interesseren. Pak al z’n kleding in de tas en zeg: “Tot morgen, Anne”. “Ja, tot morgen”, zegt ie vaag.

Als ik dit in tik moet vannacht nog komen, ik ben er onrustig over, zal toch proberen te slapen.

Tot morgen, misschien valt het allemaal wel mee. Ik overdenk de dag. Niks bijzonders. Vanmiddag nog weg geweest en later nog een kaart in de brievenbus gedaan, om ons rondje af te sluiten. Wel harde wind. We sluipen dan door de steegjes, om de wind voor de gek te houden. Een leuk spelletje, daarin gaat ie altijd mee.

Ik duik in bed, m’n oren blijven gespitst.

De dag is ruimschoots begonnen, de nacht was goed, voor zover ik het zie. Ik was onrustig. Anne leest op z’n dooie akkertje de krant en ik wip er even tussenuit om iets te noteren. Veel is het niet, maar mijn behoefte is zo groot.

De zon is er, maar de lust tot wandelen ontbreekt bij ons allebei. We gaan eerst maar een aan de koffie, het is bijna tien uur.

Daarna zien we wel weer. De krant staat vol over/met Corona en Anne verslindt het, helaas. Misschien vindt hij dat onveilig? We hebben het er weinig over. Hij snapt, wat ie wil snappen en dat is vaak niet het goede. Hij denkt wat negatief, zo jammer.

We gaan lunchen, ik heb net m’n boodschappenlijstje naar Sonja gestuurd. Lijstje? Het lijkt wel van een lengte van een Roman.

Alles in de goede richting......de neus de goede kant op.

Gelukt? Dat zal ik nog wel horen. Neem van mij aan, het was een puzzel, maar....toch graag gedaan, het is voor een goed doel. Alvast bedankt Sonja.

Het weer valt mee, straks dus toch even eruit, Anne is erg lief vanmorgen, ik denk, dat vandaag alles gaat lukken.

Morgen dus meer.

4 April 2020

Gisteren tijdens onze wandeling een prachtige struik zien bloeien. Ik heb er een foto van gemaakt en doe ‘m hierbij.

En niet zomaar voorbij het prachtige huis in de Larix gekomen, er moest een foto van gemaakt. Ook die moet hierin. Een herinnering voor later.

Verder was het een goeie dag, Anne was erg traag en tijd hebben we wel. Ook het naar bed toe gaan duurde weer langer dan ooit.

Zo traag als dikke stront wordt het ook wel genoemd.

Deze avond ging wel alles zonder moeilijkheden, we wonen weer hier, gelukkig.

Straks verder, nu eerst rust op de plaats.

De nacht was uitzonderlijk goed, zo fijn voor hem en haar.

He he, het ontbijt zit erin. Even een schone doek over de tafel. M’n baasje loert eens met een scheef oog over de tafel en ik zeg zonder na te denken: “Toe maar, daar ligt de doek....”. Hij kijkt en zegt: “Ik zie niks”. “Oh...wat jammer”, zeg ik en daarna, “volgende keer beter”.

Ik ben te snel, deze keer pakte hij het goed op, gelukkig. Soms vindt hij die snelle reacties niet echt leuk. Ik ook niet, maar ik wordt nog eens gek van die controles.

Enfin, de nacht was goed, we hebben nu alweer even geknuffeld om het goed te maken en gaan verder vol goede moed.

Ik puzzel even en dan komt ene Suzanne. Ik schijn haar te kennen, dan wel uit een ver verleden.

Suzanne bleek echt nieuw voor ons en niet de blonde vrouw met krulletjes. Ze had nu rood/bruin haar, maar heet wel Suzanne. Er was een reden, heur haar groeide uit, de kapper is werkloos en daardoor ineens een ander tintje.

Dat was dus de nieuwe Suzanne. Ook zij voldoet goed. Het zijn allemaal lieve zorgverleners. Eerlijk is eerlijk, we missen Tserk (met een s). Hoe zou het hem vergaan?

Sonja is geweest met de boodschappen, deed oefeningen met Anne, oefeningen van Doré en ik mocht een rondje fietsen.

Koffie dronk Sonja hier met boerencake. Daarin was ik weer te gul geweest, het bleek een te groot/dik stuk. Moeders hé, ze willen nog steeds voor hun kindertjes zorgen. Sonja is weer naar haar Jan en samen met hond Thor zullen ook zij genieten van dit mooie uitzonderlijke weer.

We hebben luxe geluncht met heerlijk Paasbrood. We gaan door tot het gaatje. Maar nu stop ik hier, beneden wacht een man, die graag wil wandelen, tenminste, dat hoop ik maar. Als ie inmiddels de tuin weer is gaan verkennen, dan heb ik pech. Krijg ‘m dan maar eens mee.

En ik ben er al uit geweest, dus niet klagen, maar dragen.

Tot een volgende dag...

Hier stop ik.

FRAN