Niks te klagen...

24 April 2020

Qua gezondheid niks te klagen. Wel hier en daar een pijntje, dat is het lot der levens/des leven.

Vandaag word ik me weer erg bewust, dat het hier eigenlijk wel goed gaat ten opzichte van sommige anderen.

Een vriendin al uit een ver verleden moet binnenkort geopereerd aan een kwalijke ziekte en dan besef ik me weer, hoe goed het ons gaat op Anne z’n rare ziektes na.

Ieder het zijne? Zo wil ik de wereld niet bekijken, we wonen hier met z’n allen en met z’n allen moeten we het maken. Nu helemaal met Corona als vijand.

Toch gebeuren hier nog leuke dingen. Joehoe...Zo Rita kwam om de hoek, zomaar, heel even. We hebben niet echt afscheid kunnen nemen, dit was al heel wat en ik waardeer het erg.

Anne is niet echt uitbundig, nooit geweest zelfs, toch was Rita één der favorieten. Rita is/was onze was-hulp en mocht ik iets willen weten, dan koos ik haar.

Een leuke verstandige, lieve vrouw. Nog bedankt Rita.

Dit was nog niet alles. Sonja kwam met de boodschappen, niet herkenbaar door het gordijn kwam ze de auto uit. Is dat Sonja?

Nee, het is Koen en aan de andere kant van de auto zowaar z’n lieve vriendin Maartje. Niet Sonja kwam de boodschapjes brengen, maar deze beide jonge mensen.

Het krat kwam voor de deur te staan en zo praatten we nog even verder. Eigenlijk weet ik nu pas, wat ik allemaal had willen zeggen. 

Lieve schatten, we houden van jullie en dit was zo’n lieve daad, dat ik terwijl ik dit schrijf vol emotie raak.

Dank jullie wel. Ik moet even frisse lucht happen, we gaan wandelen.

Gewandeld hebben we, eerste een klein eindje toen Anne ontdekte, dat het te fris was voor hem en een jas aan moest. 

Even had ik geen trek meer in een wandeling, maar om drie uur zouden we de hoogste temperatuur hier hebben, 16 graden, niet echt hoog dus.

We gingen dus wederom op pad, wel door het bos. Ook fris, maar minder wind.

 

We zijn weer thuis en voor vandaag vind ik deze blog lang genoeg.

Er is nog zoveel om over na te denken en daar ga ik nu onder het genot van een kop thee doen.

Ex-buurvrouw Kina belde nog, we hebben elkaar altijd best veel te vertellen en lachen is onze hobby, helaas huilen ook.

Dankjewel Kina, het was weer even fijn.

Beneden werd er iets geroepen en wie kwam er door de achterdeur? Onze Johanna met.....een bos tulpen. Het was nog niet genoeg vandaag, dit geluk kon er nog net bij.

En volgens mij was het ook hoognodig, we hadden nog zoveel woorden over en weer, het was heerlijk even lekker te teuten met Johanna. We aten wel wat later, maar wel lekker, wie doet je wat.

Het was uiteindelijk een hele fijne dag.

FRAN