Bijzondere dag...

18 April 2020

Ten eerste is het de geboortedag van mijn moeder. Laat dat gezegd zijn, vergeten doe ik m’n ouders nooit.

Ten tweede liep de wekker af om half acht beneden in de kelder. Daar was m’n tas met .....de telefoon erin. Rennen dit ouwe mens, Anne mocht niet wakker worden.

Gered, van alle haast achter adem, dus nog even een kwartiertje rust gepikt.

De zuster kwam Anne wassen, een oude bekende, ook dat was weer gezellig. Rita, we zullen je missen. Was dit de laatste keer? Stond ik even niet bij stil.

We hebben zelfs gewandeld, Sonja was er heel duidelijk in, tweemaal daags lopen is eigenlijk een must. Ik was zo blij met die dochter van ons, naar haar luistert het baasje.

Tussen de middag op brood kibbeling gebakken van Albert Hein. Pa vond het heerlijk, ik proefde in gedachten de echte, het kon er naast gelegen hebben, ... het was te doen en mijn eigen keus. Kon niet wachten tot ik ooit de echte weer langs zag komen.

Vanmiddag was Pa druk met van alles, geen pijn onder z’n voeten, dus heel voorzichtig even vragen of er nog een wandelingetje in zat. Nog even dit, nog even dat en eindelijk kwam ie binnen. Moest uitrusten en dat is zeker. Na gedane arbeid is het heerlijk rusten.

Toch lukte het, we gingen wandelen, niet heel ver, maar laat ik je nu vertellen, dat ik bekaf was en zo graag wilde rusten. O-Pa-Anne dus niet en zo sjouwde ik achter hem aan. 

Ergens op een hoekje nog even tegen een hek geleund.

Anne vond het er te koud, dus slenterde ik weer achter hem aan met in gedachten, als we thuis zijn ....een ijsje.

Zo gezegd zo gedaan. Komen we bij ons huis, hangt er aan de achterdeur een pakje. Ik raadde het al in gedachten en mijn gedachten werden bewaarheid. Kibbeling van Nijboer. Dat kon alleen maar van Johanna zijn. Ik meteen de app bekijken, geen bericht.

Hahaha, kibbeling.

Wij aan het ijs. Heerlijk. Anne moest nog komen en ik roep hem: “Anne, laat je ijs niet koud worden”. Daar kon hij wel om lachen, kwam meteen en samen begon onze smulpartij.

Door het gordijn zie ik twee jongens fietsen, een oudere en eentje van bijna 14 jaar. Wat gaat die tijd vlug. Desmond wordt al 14. Het waren mijn, sorry...onze jongens.

Zij hadden dus de verrassing gebracht. Heerlijk, zelfs aardbeien. Ons ijs was al op, helaas. Voor morgen is er nog een stukje voor ons allebei in.

Voor beide jongens pakte ik ook een glas, deed er aardig wat ijs in en dat viel er lekker in. Zij ver van ons vandaan en ach, wat doet dat een pijn, Ik wil ze amper opvreten. Ik houd het toch maar bij straks de kibbeling.

Zal ik iets verklappen? Ik heb het al geproefd en dat is me toch een stuk heerlijk. Ik verheug me op zes uur/half zeven, dan mag het. En dat is de enige echte.

De jongens gingen weer huiswaarts nadat ze even naar mijn kletspraat ouwehoerderij hadden geluisterd. Kushandjes te over en ook Desmond gaf ons er eentje.

Ik zal nu even aan Anne vragen, hoe hij het ervaren heeft, maar voor mij was het een superdag tot nu toe. Feest noem ik het.

Ik wilde ze nog de pizza’s meedoen, die ze zelf moeten beleggen, maar er was geen geraspte kaas in huis, het ging over. Je wilt zo graag wat voor ze betekenen, maar dit was dan ook wel erg simpel. Ooit maken we het goed. Een superdag, of had ik dat al gemeld? Ik zou het nog wel een keer willen zeggen.

Dankjewel jongelui en ook voor onze Johanna, want ik denk, ik zeg, ik denk, dat zij het bedacht heeft.

In één keer dit verhaal afgerafeld, ik zit er vol van en dan kan ik snel, niet te geloven. Ik lees het ook niet over, zo uit het vuistje.

FRAN