Geweldig begin en eind...

14 April 2020

Vandaag begon goed, beiden goed geslapen, ik heb zelfs kunnen douchen.

Ilona kwam met de gevraagde DF pepermunt en nog wat bijzonderheden. Ze bleef koffiedrinken.

Ilona is op dieet, dus konden wij samen nog nagenieten van de appeltaart van Anouk. Ilona was al huiswaarts.

Tot onze verbazing werden we gebeld door een dierbare vriend uit een ver verleden, maar voor mij een nooit vergeten verleden. Een Duitse vriend uit Portugal, Peter genaamd. Op de achtergrond hoorde ik z’n vrouwtje Rena.

Wat hebben we fijne tijden met hen beleefd en dat zij nog aan ons denken is zo geweldig. Anne herinnert zich bijna niks meer van die tijd, maar de naam Peter maakte hem nieuwsgierig.

Dus gaf ik ook Anne even de gelegenheid en het werd steeds lachen en ja ja ja. Peter was elf minuten aan het woord, maar het fleurde onze dag voor uren. 

Rena blijkt al 20 jaren aan een ademhalingsmachine vast te zitten. De corona is voor hen een kleinigheid, ze komen er al die jaren al niet uit. Alleen in de tuin.

Dit moest ik even melden, m’n hart maakte een sprongetje, dat ook deze Peter nog aan ons en Portugal denkt, doet me deugd. Met Anne kan ik er niet meer over praten, het lijkt, of ik hem ermee plaag, als hij er niks meer van weet.

Dat doet hem en mij pijn.

Wat een goed begin, ook het lachen van Anne voelde zo fijn, ook voor Peter, denk ik.

Mijn Duits was treurig te noemen. Ik weet nog, als we gezamenlijk een Vinho hadden gedronken, ik alle talen in een emmer gooide, even roerde en dat was mijn Duits.

Alle grenzen waren dan foetsie. Vandaag bakte ik er niks van. Peter had alle geduld, het was/is zo’n goed stel.

Danke Peter.

Na een korte wandeling de lunch benut. Alles loopt perfect. De zon schijnt, maar de winterjas kan nog steeds aan en handschoenen, sjaal om.

Anouk, de appeltaart is op en .... het was de moeite waard, heerlijk is het enige woord wat me in gedachten schiet.

Voor mijn gevoel kan deze dag niet meer stuk. 

Het vervolg liep wat uit de hand. Ik vroeg, wat Anne wilde, wandelen of dat ik even mocht gaan liggen. Hij wilde rusten en ik ging liggen. 

Maar...dit ouwe mens viel werkelijk in slaap en werd half 6 wakker. Met grote schrik, wat moeten we nu eten?

Het werd een opwarmertje met wel nog ui en paprika vers erdoor. En deze avond gingen we nog een rondje lopen.

De dag begon en eindigde goed. Anne is in alle rust naar bed gebracht en morgen is er weer een dag.

Zo zou ik het wel altijd willen hebben.

FRAN